Ben, ticaretin pratik zekasıyla sanatın meraklı nefesinin arasında büyümüş bir mühendis kızıyım.

Annem, hayata çocuk gibi dokunan; kurslara koşan, bir gün resim yapan, ertesi gün şiir yazan, başka bir gün elbise diken, bağlamasından yükselen ezgilerle gittiği her yere renk katan marifetli bir kadındı. Babam ise ticaretin rüzgarlarıyla gezen cesur bir adam… Her dönüşünde takasla kazanılmış oyuncaklar, başka dünyalardan numuneler getirir; varlığı bir gölge gibi güçlü ve koruyucu olurdu.

Evimizde ticaretin sesiyle sanatın nefesi karışırdı.

Ama aynı ev, annemle babamın kopuşları ve kavuşmalarının fırtınalarını da saklardı. Biz kardeşimle o kasırganın ortasında savrularak büyüdük; yorulduk, yaralandık, ama yine de birbirimize tutunduk. Kardeşim, omzumdaki görünmez el; oyun arkadaşım, hayat yolunun sessiz yoldaşıydı. Yazılıma olan tutkusu, meslek seçimimde gizli bir rehber oldu.

Kasırganın yeniden koptuğu bir gün, 20 yaşımda bir sırt çantasıyla çıktım o evden.

Yüreğimde eksik sevginin yankısı, ama aynı zamanda özgürlüğün ilk soluğu vardı. Sekiz yıl boyunca başka şehirlerde, başkasofralarda kendime bir yer aradım. Birçok işte çalıştım, farklı meslekler denedim, hayatta kalmanın bütün tonlarını öğrendim. Yine de içimde hep aynıboşluk vardı, bir aileye, bir yere, bir hikayeye ait olma isteği.

Sonra kardeşimin “Yeniden bir araya gelelim” çağrısı geldi. Ve ben, kalbimin unuttuğunu sandığı bağı yeniden hatırladım. Aileme döndüm; fakat fark ettim ki, bunca yol gitmeme rağmen içimdeki küçük Kübra hala oradaydı— sevgisiz, değersiz, yaralı.

Bu duygularımın geçmişten bugüne taşındığını, ilişkilerimde yankı bulduğunu o zaman anladım.

Kendimi iyileştirmek için geçmişime döndüm; hatıralarımda dolaştım, her bir küçük Kübra’yla konuştum ve onun aradığı kahraman ben oldum. Ona sevgi verip değer verdikçe özümdeki bene yaklaştım. Yaklaştıkça ailemle olan güzel hikayeler tozların arasından yavaş yavaş geri döndü. Korkuların gölgesinde saklanmış güzellikleri ışığa çıkardım ve sonunda hayalimdeki sofrayı kurdum.

Yol beni deriye, resme, darbukaya götürdü… Ve orada yeniden doğdum.

Ve anladım ki insan tek bir kimliğe değil, birden fazla beceriye ve birden fazla hayata sığabilir.

Bu markayı bu fark edişle kurdum. Çünkü öğrenmek bir zorunluluk değil; hepimizin doğuştan bildiği bir oyun. Üretme ve merak etme isteğimiz, çocukluk özgürlüğümüzü hala içimizde taşıdığımızın kanıtı.

Sen o oyunu zaten biliyordun; içindeki çocuk da hala orada. Bir şeyler denemek, bir şeyler yaratmak, sadece hadi başlayalım demeni bekliyor. Beceri alanına attığın her adım, içindeki ışığı yeniden uyandırır. Ben de bu yolculukta senin oyun arkadaşı gibi yanında duran hatırlama dostunum.

Bu marka; anne ve babamdan gelen mirasın, kardeşimin bitmeyen merakının, ustalarımın bilgeliğinin ve yoldaşlığını aileye dönüştüren arkadaşlarımın iyi ki varlığının ve en çok da içimdeki mutlu çocuğun yeniden doğuşunun ürünüdür.

Ve bütün bu yolculuk, tek bir çağrıda bulunmak ister.

“Çık dışarıya… oynayalım.”

‍